آدم های معمولی یک طبقه

من افشون هستم؛ یک دختر معمولی، با قیافة معمولی و لباس‌های معمولی. من نه شاهدختم و جادوگری بلدم، نه اژدها دارم و اسب پرنده و نه شاهزاده‌ای هست که عاشقم باشد. پدر و مادرم مرده‌اند و از تمام دنیا فقط خانم فرتوت را دارم که مدام نگران است گوسفندش سُر نخورد و یک دوست به اسم ترومپا که با عنترش، رپتو، در میدان شهر زندگی می‌کند و هر روز صبح برای اهالی شهر ساز می‌زند. من دودکش پاک‌کنم و جز گرفتن ابرهای دوده ای که از دودکش‌ها فرار می‌کنند، کار دیگری بلد نیستم. اگر آن اتفاق نمی‌افتاد، هنوز هم یک دختر ابله بودم که خیال می‌کرد به هیج دردی نمی‌خورد.