بادام

نوجوانی را در نظر بیاورید که نمی‌تواند از آن‌چه در اطرافش می‌گذرد، درک درستی داشته باشد. نه از رخدادی خشمگین می‌شود، نه از کسی ناراحت، نه اتفاقی مضطربش می‌کند و نه می‌تواند با کسی که در جلوی چشمانش حادثه‌ای دردناک را تجربه کرده، همذات‌پنداری و همدردی کند. «یونجائه» در دنیایی غریب بی‌آن‌که چیزی از آن درک کند و احساساتی را بروز دهد، مانند یک ربات زندگی می‌کند. در دوره‌ای از زندگی که دروازه‌ی ورود به بزرگسالی است. نوجوانی بیمار که باید از پس چالش‌هایی برآید که برای همسالان سالمش نیز پرمخاطره است. مشکلات بی‌شمار و مصیبتی که نوجوان قصه‌ی ما از سر می‌گذراند، به‌سختی قابل‌تصور است. عزیزانش به قتل می‌رسند و او می‌ماند و مشکلات کشنده‌ای که باید به تنهایی با آن‌ها دست‌وپنجه نرم کند. «یونجائه» اما با کمک یک دوست از این دوره‌ی سخت عبور می‌کند. زنده می‌ماند و دردی که نمی‌تواند او را بکشد، لاجرم قوی‌ترش می‌کند.